sábado, 27 de octubre de 2012

Aprender a decir que no


Me llama una madre del colegio, que no recuerdo muy bien quién es, y me pide que hable con una amiga suya que ha escrito una novela.
Pienso: "Dile que no, dile que no, dile que no".
Digo: "Claro que sí. Dile que me llame".
Pienso: "Cuando me llame, le diré que hace años que no me dedico a esto y que no puedo hacer nada por ella".
Me llama. Intento escaquearme disimuladamente. Sugiere ir a tomar un café.
Pienso: "¡Mierda, mierda, mierda!"
Digo: "¡Claro que sí! Cuando quieras."
Durante las tres semanas siguientes, me voy escaqueando. Cuando me quedo sin excusas médicas, personales, domésticas, meteorológicas y sentimentales, accedo a ir a tomar el café. En casa, me preparo mentalmente. Estaré 15 min, seré amable y cortés. Y adiós. Voy a tomar el café. La chica es simpática y está llena de entusiasmo por su novela y por la vida en general (como yo, pero al revés). Soy cortés y amable. Me comenta que vive en La Floresta. Entonces, cometo un error garrafal y mortal:
Digo: "¡Ah, qué bonita La Floresta!
Me quedo con la boca abierta por lo que acabo de decir.
Pienso: "No, no, no, no, no, no, no, no, no, no, no."
Pasa por mis ojos un destello de terror.
Ella sonríe de oreja a oreja y exclama: "¡Tengo una idea! ¿Por qué no montamos una barbacoa informal en mi casa con nuestra amiga común, Pepita, y los niños?
Pienso: "Sé fuerte, Milena, sé fuerte. Dile lo ocupada que estás haciendo el tonto por internet, comprando ropa que después devuelves y durmiendo. ¡Díselo! ¡Díselo! ¡¡¡Ahora!!!
Digo: "Aaaaaaaaaaaaaaa, mmmmmmmmm, yaaaaaaaaaaaaa, barbacoa, ¿eeeeeeeeeeh?
Veo sus ojos ilusionados.
Pienso: "No la mires, Milena, no la mires, si la miras, estás perdida."
La miro.
Digo: "¡Buena idea! Sí, muy bien, muy bien. Nos llamamos."
Llego a casa, un poco de mal humor.
Digo: "Niños, el sábado nos han invitado a una barbacoa en La Floresta. Será súúúúúúper divertido."
Para consolarme, entro en internet y me compro (mentalmente) estos zapatos verdes de femme fatale.

19 comentarios:

  1. No aprenderás nunca...y te lo habían puesto "a egg" como se dice vulgarmente. Dios ¿qué habrás - habré - hecho para merecer esto?

    Tiempos de compras mentales...de viajes mentales...pero los "NO" nunca deben ser mentales...deben ser bien verbales y audibles, con ese tono de intrínseca cortesía de la gente bien educada y amable. Y si aun así no lo entienden, entonces ir modulando el tono hacia zonas más oscuras...
    besos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. No. Yo creo que en estos casos, cuando se trata de ayudar a alguien, está bien que en vez del "no", me salga el "sí". Me complica la vida, sí, pero también me hace ser quien soy. Y a las 40 años, ya no creo que cambie...
      Un beso.
      Feliz sábado.

      Eliminar
    2. ¿Ves? Ya has aprendido a decir "no", así, de entrada ;-) Ser fiel a uno mismo es lo único que cuenta. Lo demás no tiene importancia. Y ser generoso es, desde luego, lo mejor que puede definirle a uno.
      besoss

      Eliminar
  2. Hola! Te sigo desde hace poco y me divierte lo que escribes :)
    En este post me he visto reflejada... Es un estrés! Y lo peor en mi caso es que muchas veces insisto e insisto cuando sé positivamente que NO quiero o NO puedo o NO toca o NO x
    Incluso lo he comentado con un psicoterapeuta... en mi caso es un problema con las dos letras: N-O... Cuando me las dicen lo tomo fatal y de ahí que extrapole y me cueeeeeeeste decírselas a los demás.
    Pero se puede decir NO y NO pasa nada, igualito que en un cuadro de Hopper.

    M

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Jajajaj. Sí, tienes razón. No. No. No. No. Voy a escribirlo 1000 veces a ver si me entra en la cabeza de una vez.
      Un beso.

      Eliminar
  3. Hay un libro que se titula "Cuando digo NO me siento culpable"... No es una maravilla, pero da alguna pista. Si quieres te lo dejo jejej. Por cierto yo también escribí una novela... ¿te la mirarás algún día? Luz

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Jajajajajjajajajjja. Mmmmmmmmmmmmmm. Bueno. No sé. Tal vez...
      Un besazo.

      Eliminar
  4. Yo creo que no nos has contado toda la verdad. No puede ser tan fácil agredirte.
    Imagina que no tienen para comer y que te quieren, para comerte a tí, ¿Entonces qué?
    ¿Has pensado quién herederá tu blog?
    ¿Quién pondrá tu esquela mortuoria en el blog?
    ¡Vale!, que sí, que tienes que salir y relacionarte, pero, que tienes que pensar en nosotros y nosotras...
    .... aquí tos llorando, luego de leer los titulares:
    "Milena Busquets descuartizada, luego de decirle NO, a una autora en una barbacoa. La homicida se suicidó clavándose el tacón del zapato en un ojo"
    ..esto no es guión vendible, y no soy tu padre.
    - Milena, hija, tienes que empezar a usar el si, pero.
    y el pero no es masculino de pera, sino condicional.



    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Anarkasis:
      A veces algunos comentarios son mejores que la entrada. Este es uno de ellos. Me ha encantado. Si me ocurre algo, de la necrológica te encargas tú, ¿ok?
      Un beso.

      Eliminar
    2. Milena, Anarkasis tiene razón: NO vayas a la barbacoas!!!-me recuerdan a "Tomates verdes fritos"!!!- Luz

      Eliminar
  5. Ostres Milena, ara entenc perquè no em vas trucar.
    Crec que era l'any 2005, vas apuntar el meu nom i el telèfon a la teva agenda. Vas dir "et trucaré" jo vaig dir, "suposo que és el que es diu i el més segur és que no ho facis". I tu vas dir "no , jo si ho apunto segur que truco"
    Que consti que no és un retret,eh? és normal, passa sovint.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ostres Rosa: no ho recordo, però si t'ho vaig dir, és que pensava fer-ho. Si me'l tornes a donar, et trucaré.

      Eliminar
    2. És boníssim, no saps dir no!!
      Al teu perfil no hi veig cap correu per passar-te el telèfon. Si vols, clica sobre el meu nom t'apareixerà el meu perfil i veuràs el meu correu electrònic, m'envies el teu mail i t'explico.
      M'agrada el to del teu blog i també m'agrada que acostumes a contestar els comentaris.

      Eliminar
  6. milena,vamos hacer una castañada en portbou con una asociación de padres acabada de crear, para conseguir fondos y mejorar alguna cosa de la guardería de los niños, (tareas: cocinar las castañas, atraer a la gente para que las compre, llevar la caja, comprar la materia prima...), podrías venir con tus zapatos de femme fatale para echarnos una mano¿
    para lo del no va muy bien empezar a decir no a seres no humanos, como a tu gato, si tienes, así practicas y va saliendo poc a poc, o a tus plantas, no te doy más pienso, que ya te has comido toda la bolsa de 3 kg tu solo, no te pongo la tele, etc. y a las plantas, no te saco afuera que hace frío, y así, el salto al no de verdad es más llevadero y menos traumático
    un beso, eva

    ResponderEliminar
  7. No, pero compraré todas las castañas que quieras.
    Jajajaj, probaré tu método del "no": "no, vestido de sedas sin mangas, hoy no te puedo llevar que hace frío". Otro pasito hacia la locura...
    Un besazo, querida.

    ResponderEliminar
  8. hola milena

    ¿conoces nuji.com? Es fenomenal para las compras mentales. Yo lo tagueo lo que me gusta y me da sensación de que me lo he comprado. Y además ahí se queda guardadito por si algún día, que seguro que es cercano, me hago definitivamente millonaria.

    besos,

    una fiel lectora

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola fiel lectora:
      Entré ayer por la noche a nuji.com (gracias por el consejo). ¡Es la perdición absoluta!!!!!!! Me acabe comprando un bolso (barato), que ya os enseñaré. Pero no puedo entrar más... No, no, no, no, no.
      Un abrazo grande.

      Eliminar
  9. En este país, si dispones de un trozito de terreno, jardín, patio, terraza digamos amplia, etc...no eres nadie si no montas una bbq con los colegas. ¡Vaya planazo! Con los padres del cole, perdón, con los padres y madres del cole. Sensacional.

    ResponderEliminar